De reiziger

Al menig uur heb ik doorgebracht in een bus. Het zitten in een bus geeft stof tot nadenken. Over veel. Over de mensen die je ontmoet, de plaatsen die je ziet, over wie je bent, over wie je wilt zijn en over hoe je de toekomst ziet. Elke keer als ik een foto of een status op Facebook of Instagram post, besef ik mij hoe geprezen ik ben met het leven dat ik leef. Toch spookt steeds het zinnetje wat mijn oud-docent Engels tegen mij zei twee dagen voor mijn vertrek: Je zou jezelf eens moeten horen. Ja, ik hoor mijzelf nu constant. Mijn mogelijkheden om de wereld te zien, het voorzichtige succes, alle kansen; ook ik hoor nu een opschepperige ik. Daarmee moet ik zien te leven, want of we het nu leuk vinden of niet, dit ben ik.
Dus vertel ik jullie vrolijk over mijn avonturen in Argentinie. Ik ben hier nu een maand en vraag me af; wil ik hier ooit nog weg? Wat heeft dit land veel te bieden! Na Buenos Aires hebben wij onze reis voortgezet naar Iguazu, de watervallen in het noorden van het land, met de grens met Brazilie. Het uitdagende begon daar: in een bootje onder de watervallen door. Je wordt kletsnat. Daar heb ik geleerd dat ik misschien toch maar eens korte broeken moet gaan dragen.
Na Iguazu ging onze reis via Corrientes naar Salta. Een bustrip van 26 uur voor de boeg. Ik had gedacht dat het afzien zou zijn, maar gelukkig bleek het erg mee te vallen. In Salta was het warm, erg warm. Salta is saai, maar zo´n fijne stad dat we besloten er een week te blijven. Het hostel had excursies uitbesteed. Beide keren met Eduardo op stap. De omgeving is divers: woestijn, bergen, sneeuw, regenwoud. Cactussen. Lama´s, al heb ik die vooral in worstvorm gezien. Salta had het Cafe Van Gogh. Toch mooi: een beetje Holland in Salta. Tinder draaide overuren. Niet noemenswaardig. Wel Ileana en Natalia ontmoet. Twee leuke nieuwe vrienden en Salta een beetje beter leren kennen door de locals.
Na zes dagen eindelijk door naar Cordoba. Cordoba vonden wij allebei niet leuk. Ik had voedselvergiftiging (alweer!). Cordoba had in gezonde status ook weinig te bieden. Het is de studentenstad van Argentinie, maar ik vond het maar een saaie, gesloten bedoeling. Waarschijnlijk de juiste plekjes niet ontdekt. Het hostel was de grootste hippieplek ter wereld. De eigenaar wist niet eens welke bedden bezet waren. Snel weer weg daar! Al was het Che Guevara huis wel erg leuk om te bezoeken. Wel leuk om te vermelden voor tante Anneke: je roots zijn waarschijnlijk Argentijns, want het mevrouwtje uit de bakker in Cordoba leek als twee druppels water op je: zelfde houding, zelfde bril, zelfde doorrookte stem (en dat bedoel ik liefkozend! :-)).
En dan nu: Mendoza. Het beloofde land, want: WIJN! Zo gezegd, zo gedaan. Wij fietsen gehuurd en twee wijnerijen afgegaan. En oh wat is dat toch lekker. Denk je wel even in: zes glazen wijn en volle zon. Begrijp je al hoe ik mij voelde? En dat op de fiets in een land waar de vlam-in-de-pijp-trucks langs je scheuren. Een andere overwinning op mijzelf is dat we zijn gaan raften. Wat een speciale ervaring! Als de dood dat ik uit de boot zou vallen. Niet gebeurd. Bleek het achteraf een niet-noemenswaardig stroompje te zijn. Desalniettemin: gedaan. Sebas had ook zijn verjaardag deze week. Ik had een paar mensen in het hostel gevraagd of ze mee wilden naar zijn verjaardagsdiner. Het was een gezellige avond, maar helaas viel het restaurant toch tegen. De volgende keer toch maar eerst op de tripadvisor kijken. Zelfs de Spaanstaligen waren negatief! Dit was het enige negatieve aan Mendoza. Op de laatste avond kookte een Amerikaanse in het hostel een heus thanksgivingdiner. Dankbaar dat ik deze reis mag maken.
Na een midweek Mendoza dan eindelijk naar het zuiden, naar Pantagonie. Vandaag hebben we een flink aantal wilde dieren gezien. Een walvis onder de boot, orka´s dichtbij de kust, pinguins, zeeleeuwen, zeeolifanten, landdieren met moeilijke namen die je in Europa niet tegenkomt. Ik kijk uit over zee en ik hoor mijzelf weer praten. Ik ga bij thuiskomst een paar stappen ondernemen. Levenslessen in uitvoering. Wat ben ik hier gelukkig. Nog een maand reizen. Benieuwd hoeveel mensen zullen zeggen: Je zou jezelf eens moeten horen.