Mijn stad?

Vandaag is het een maand geleden dat ik mijn laatste les op het ATC te Hilversum gaf. Een memorabele dag: ik ging het oude afsluiten en ik had nog geen idee van het nieuwe. Ik ben de school uit gelopen met de gedachte: hier kom ik niet snel meer terug. Nu, vier weken later, weet ik dat eigenlijk wel zeker, al mis ik de omgeving en de leerlingen wel. Een stroomversnelling is niet het juiste woord, maar wat is deze maand snel gegaan. In een kleine twee dagen was m'n kamer in Leiden leeg en stond m'n agenda vol met afspraken. Zogezegd de laatsten. En toch voelt dat nog niet zo. Na de toch vrij heftige uitingen op dit blog van vorige week heb ik de tijd genomen om eens goed te skypen en chatten met een aantal mensen. De mensen zijn eigenlijk helemaal niet zo ver weg. De warme reacties die ik ook via dit medium, Facebook en de mail krijg, maken dat ik spiritueel helemaal niet zover weg ben als ik deed denken.

Er is een ommekeer gekomen in de derde week hier. Zaterdag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb Alfredo weer opgezocht in het museum Casa do Infante (voor diegene die het niet weten: ik heb Alfredo de eerste keer in januari ontmoet toen ik hier was voor verkenning; ik moest absoluut terugkomen als ik hier zou studeren). Het klikte gelijk weer. Een week later en twee middagen bier verder is het goed om te zeggen dat ik een goede nieuwe vriend erbij heb gevonden. De man leert me Portugees, ik leer hem Nederlands en we bediscussiëren de politiek. Eigenlijk een hele fijne bijkomstigheid.
Het leren van de taal is deze week in een stroomversnelling gekomen. Niet alleen omdat Alfredo me dwingt in het Portugees te praten en luisteren, maar ook omdat we meer met gespreksvaardigheden zijn gaan doen in de lessen EN omdat de Portugees heel graag spreekt. Blijkbaar ben ik toch een heel open persoon, want zo weet ik nu dat de eigenaar van mijn vaste koffieplekje in het weekend graag fietst en dat ook braaf elke week doet en dat de zoon van de mevrouw in de groentewinkel graag uit Portugal weg wil en dat zijn moeder hem met liefde zal volgen. Uruguay staat hoog op het lijstje. Niet dat ik volledig alles versta, maar de mensen maken graag een mix tussen Portugees en Engels wanneer ik iets niet helemaal versta. Het zijn de kleine contacten die een mens uiteindelijk verder moeten helpen.

Op de universiteit gaat het goed! Heb twee onderwerpen voor m'n 'upcoming' essays: "Democratische transitieprocessen van Brazilië en Portugal" (waarvoor ik een heel mooi boek over de Portugese revolutie heb gekocht!) en "Turkse identiteit en standpunt t.o.v. Europese Unie". Uiteenlopende thema's dus. Nog een week om ze helemaal te typen; en naar eerlijkheid moet ik zeggen dat ik er echt zin in heb. Portugees is ook nog steeds leuk om te doen; de docent had gisteren 'Pasteleria' (gebak) meegenomen want: "Jullie leren vandaag hoe je in een restaurant moet bestellen, daar hoort de praktijk bij". Vandaag film gekeken. Een oldie uit 1933, dus ook nog eens binnen het genre dat ik het meest apprecieer. Morgen is haar laatste les met ons, dus jammer dat ze die laatste drie lessen pas gebruikt heeft om onze liefde voor haar te kopen ;-).

Oh - en van de week zijn we op mijn verzoek met het huis naar een bar gegaan zodat ik ook mee kon. Dat beviel mij prima. Hopelijk kunnen we dat vaker doen, want als ik kan zitten hou ik het prima uit voel heb ik ervaren. Het is ook leuk dat we ongeveer (minimaal!) 1x per week wel met het huis uiteten gaan. Geeft toch extra bonding. Het komt wel goed hier. Ik begin weer zin te krijgen in alles. Het begint langzaam 'mijn stad' te worden. Of zoals Stef Bos het bezingt:

"Mijn stad heeft mooie benen
Mijn stad heeft felle ogen
Mijn stad kan weinig geven
Maar ze kan zoveel beloven
Mijn stad heeft een verleden
Waar ze nooit iets van vertelt
Ze is betoverd door de liefde
En verloederd door het geld

Maar ik hou van mijn stad
Ik hou van mijn stad
Mijn stad, mijn stad, mijn hart"

Alhoewel hij hier over Antwerpen zingt, is de boodschap dezelfde. Het is een stad om in je hart te sluiten naar mate je meer van het verleden waar ze niets over vertelt, komt te weten. Want dat bleek maar uit het feit hoe weinig ik over het autoritaire regime van Salazar, de revolutie in 1974, de bijna-burgeroorlog en de recente, wankele democratie en diens littekens op de bevolking weet. Ik zie het als een speurtocht in een land, een stad die ik probeer te begrijpen. Verhalen omsloten in een hart. Een jongen vrij maar gevangen door het mysterie van de stad. We gaan er voor!