Vivir es fácil con los ojos cerrados

Lang geleden. Het is al veel te lang geleden dat ik een uitgebreide blog geschreven heb. Vaak heb ik op het punt gestaan om te beginnen met schrijven, maar dan vergat ik het weer, werd afgeleid of was te druk. Nu denk ik bij mijzelf; had ik het nu maar wel gedaan. Ik had veel mooie hersenspinsels en belevenissen, maar helaas ben ik ze nu alweer vergeten.

Voor de niet-Facebook lezers onder ons: met mij gaat het naar behoren. Enig maal bekruipt mij het gevoel dat ik naar huis wil nog wel eens, maar dat is eigenlijk snel weer over als ik mij relativeer dat het maar 'voor twee jaar' is. En daarnaast: ik heb nu de enorme mogelijkheid om te doen wat ik wil. Reizen door (of 'over') het Iberische schiereiland bijvoorbeeld. Twee weken geleden heb ik hier een start mee gemaakt: ik stapte in de vroegste vroegte in de trein naar Valença, in het Noorden van Porto. In Valença stapte ik uit de trein en liep naar de rivier. Stak via een doodenge brug de rivier over. Daar stond ik dan: aan de overkant. Letterlijk in een ander land, want ik was in Spanje, en wel in de gemeente Tuy. Ik ben per voet van Portugal naar Spanje gelopen. Een hele overwinning uiteraard. De backpack iets te zwaar, het weer iets te warm. Zo liep ik half verdwaald door Tuy, op zoek naar het station. Naja, na een lange weg in een kort verhaal: ik kwam 10km verder pas een station tegen en toen bleek de trein naar Vigo ook pas drie uur later te vertrekken. Chagga als maar kan, maar moe en voldaan kwam ik 's avonds dan toch in Santiago de Compostela aan. Met dat veel te luxe hotel als beloning.

Daar begon mijn reis die mij verder bracht naar Bilbao, San Sebastian, Barcelona, Figures, Girona en Madrid. Behalve dat ik veel mooie kunst heb gezien in het Guggenheim, Dali, Prado, Reina Sofia en Thyssen (zoals Nelleke al zei: Hehe, gaat eindelijk de kunstachterstand van de middelbare school inhalen), heb ik ook mooie mensen ontmoet waar mee ik leuke en fijne dagen heb gehad. Dat is toch het doel van rondtrekken: mooie nieuwe dingen horen, zien en beleven.

In Madrid schreef ik het volgende (voor de Reflective Writing class in Engels, en hier gepubliceerd zonder vertaling, want heh, je moet het Ivo Niehe niveau wel hooghouden):

"When you are travelling on your own, you might sometimes feel lost. Besides that I felt a bit lost, I experienced for the first time how loneliness felt. This feeling suddenly popped up in Madrid. A huge city with more than a million habitants and just as many tourists. The anonymity was a strange feeling: how could you be so unknown in a city with so many people? For a moment I did not even know what to do next. I forced myself to walk around in de city, have dinner and notice the architecture, the crowds and how people respond to each other.
I ended up in a café at a square. Children still playing soccer, a couple cuddling, two man playing chess, a family cheering on an anniversary, a tourist desperately looks at his map pretending that he isn’t lost. Suddenly I had a different feeling: I felt happiness. Happiness: just a feeling when I saw how people enjoying their lifes in the centre of Madrid. At that point I realised the important factor in life, which is basically to catch in a famous John Lennon phrase: “Life is easy with eyes closed, misunderstanding all you see.” Because indeed, challenges you have to take and you have to face all the difficulties it possibly brings. By accident I found only 30 minutes later a book with John Lennon-quotes in Spanish, and it even sounded more pretty than in English: “Vivir es fácil con los ojos cerrados.” I carried that book around for the rest of my trip. I reached the point that I accepted being so far from home without having seen my beloved friends for months. I accepted the rain; I even saw its beauty. I kept my eyes wide open, got lost in the city. Perhaps with my own, misunderstanding, view, but at least I saw things I didn’t saw before I was on that square with my eyes wide shut."

Ik putte veel kracht uit het boekje van Lennon en al het moois dat ik opeens wel kon zien in Madrid. Ik voelde mij gesterkt en besloot dat dit toch het mooiste is wat een mens kan mee maken. Moe, maar voldaan stapte ik de volgende avond in de nachttrein naar Coimbra, om vervolgens mijn avontuur in Porto door te zetten.

Nu, twee weken later, heb ik al twee tentamens gehad. Een 13 (6,5) en een 15 (7,5) waren het resultaat, heb ik al meerdere essays ingeleverd en zelfs al nagedacht over een mogelijke masterthesis. Ik voel nu dat de wortelen met de universiteit beginnen te komen. Het enthousiasme om te werken aan een master thesis is een enorme drijfveer. Maar ook buiten de univ gaat het prima: de bioscoop is een uitvlucht. Comboio nocturno para Lisboa is een aanrader. Morgen ga ik naar een klassiek concert in het Casa da Musica, op uitnodiging van de universiteit.

En opeens, laat ik daar mee afsluiten, komen herinneringen aan mijn oma Cor naar boven. Beethoven en Vivaldi kan ik in een zucht noemen met mijn oma, al weet ik niet eens zeker of zij wel naar die componisten luisterde. Het is in ieder geval een warme herinnering aan de Leeuwenhoekstraat. Ik bedenk me dat ik juist deze kleine tastbare dingen beter moet gaan opschrijven, want ooit op een dag denk ik aan Porto terug zoals ik nu aan Beethoven en Vivaldi denk: met een warm gevoel van binnen. Saudades, zoals de Portugezen dan zeggen. Het voelt fijn. Het leven is makkelijker met je ogen dicht, maar die eigen droomwereld kan je ook met je ogen open leven.