Alcântara

Beeld je eens even in hoe mijn dagen eruit zien. Kan je je al een voorstelling maken? Ja? Mooi! Dan hoef ik eigenlijk al niets meer te typen. Beeld je nu eens in wat je zou doen als je mij was. Dat is al moeilijker heh? Daarom neem ik je mee naar mijn gedachten.

Beeld je in dat je in een cafétje in Alcântara, Lissabon zit. Dat café is op twee oude dametjes, de verveelde barman en jijzelf nagenoeg leeg. Buiten is het druk met bussen, trams, auto's en voorbijgangers. Het leven speelt zich in dit deel van de stad vooral op straat af: voor de oude huisjes waar de geschiedenis nog zichtbaar is. Opgesloten tussen het rijke Lapa en het toeristische Belem. Toeristen in Alcântara zie je maar weinig, wat je als fijn kan ervaren, want: de drukte van de lokale bevolking om je heen is toch fijner dan die van de fotograferende massa. In dit deel van Lissabon moet je gewoon Portugees spreken, want het Engels is hier nog niet door gedrongen. Dat vind je fijn: hier kan je de taal oefenen zonder dat gelijk gezegd wordt: "Stop maar, we kunnen ook Engels!".

In dat cafétje denk je dan aan vandaag, 30 april 2013. Het is een bijzondere dag; dat voel je aan alles. Het is de allerlaatste Koninginnedag, want we hebben sinds 10:07 een nieuwe Koning. Wim-Lex, want je mag hem noemen zoals je wil. Emoties nemen de overhand toen je vanmorgen Beatrix haar handtekening zag zetten, ontroerd was je toen ze zei: "Even wuiven" en de hele Dam overging op 'Bea, bedankt!" Je beseft je dat je jeugd nu officieel voorbij is. Bijna 22 jaar lang - zolang als je bestaat - was ze jouw belangrijkste associatie met het land. Dat jouw jeugd voorbij is, wist je ook na die situatie vanmorgen in de metro. Een klein kereltje pakte je hand in de veronderstelling dat jij zijn vader was. Voor een moment voelde je je oud. Dat moment wordt de laatste tijd steeds vaker herhaald: meermalen krijg je te horen dat je zeker 27 wordt geschat. Waar zijn de andere jaren gebleven? Tegelijkertijd reist (want dat is een medereiziger) de vraag; ja, maar hoe is het leven eigenlijk over tien jaar, in 2023?

Niemand die het weet, uiteraard. Maar daarom schrijf jij nu aan jezelf, zodat jij over tien jaar eens de evaluatie kan opmaken. Wat is er veranderd in tien jaar? Je vermoedt heel veel want de laatste jaren is al teveel gebeurd om nog op te kunnen noemen. Voor jij jezelf een aantal vragen stelt waar je hopelijk snel antwoord op kan geven, herinner je je vandaag nog? Hoe kijk je terug op die tijd? Je neemt aan dat je die tijd nog niet vergeten hebt, want op de (bijna) 22-jarige Bart maakt het veel indruk. Was het een goed besluit om naar Porto te gaan? En waarom dan? Als je er dan in 2023 op terug kijkt, wat heb je dan geleerd en hoe heeft het je gevormd? Je kunt er nu wel een antwoord op geven, maar het antwoord over tien jaar zal toch een ander antwoord zijn.

Stel, je had in 2013 een paar doelen? Heb je die doelen in tien jaar bereikt en waar zitten de aandachtspunten? Wat is er van je geworden? Ben je door gaan studeren? In wat dan? Wat is je beroep? Docent, beleidsmedewerker, politicus? Of toch schrijver zoals veel mensen voorspellen? Of iets totaal anders wat niemand verwacht had? En waar woon je? Terug in Nederland, nog steeds in Portugal of elders in deze kleine wereld? Heb je een stabiele relatie, getrouwd? Kinderen misschien al? En als je kinderen hebt, heb je ze dan de namen gegeven die je nu mooi vind? Leven de belangrijke mensen nog? En van wie heb je helaas al afscheid moeten nemen? En wie van je vrienden zijn nog om je heen? Misschien nog wel belangrijker; hoe is het fysiek met je? Loop je nog? Heb je belangrijke operaties gehad waardoor het nu heel goed met je gaat? Maar de allerbelangrijkste vraag: heb je DE zoektocht kunnen afsluiten? Weet je wat het ultieme geluk is? En wat is dat dan?

In dat café in Alcântara staar je in je cola. Wat gaat er nog komen? Bijzonder is vandaag. Morgen is op zijn eigen wijze bijzonder. Overmorgen denk je misschien dat je met jezelf over hoop ligt, de dag erna ben je tevreden. Volg niet altijd waar het pad je mag leiden; het ware avontuur is waar je zelf een spoor in de tijd kan achter laten. Voor anderen, maar vooral voor jezelf.

Ps. Voor alle niet-facebook volgers: er is een foto-album openbaar op het medium voor iedereen! Via deze link: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.492739034121795.1073741830.100001571073247&type=3
Pss: Opa, dat museum dat ik bedoelde, is het archeologie museum van Porto, zeer de moeite waard :)