Het meisje met de blauwe laarzen
Blijf op de hoogte en volg Bart
23 Oktober 2013 | Portugal, Porto
Met overdreven veel grandeur laat ik me op het laatste nippertje tussen de dichtgaande deuren van de metro vallen. Echt sierlijk gaat het niet, dat moet worden toegegeven (De volgende keer zal ik er een stuntman voor inhuren). Nog nahijgend plof ik neer op een van de allerminst comfortabele stoeltjes. Ik aanschouw mijn gezelschap. Naast me een vrouw van middelbare leeftijd, tegenover haar een jongeman en tegenover mij een meisje van mijn eigen leeftijd. Veel moeite om een blijk van vrolijkheid te uiten nemen ze geen van allen. Somberheid is alom aanwezig. De jongen schuin tegenover mij leunt troosteloos met zijn hoofd tegen het raampje, kijkt de donkere metrobuis in, de vrouw naast mij kijkt naar beneden in haar handtas en het lijkt alsof ze op het punt staat te huilen. Ik schrik hier een beetje van en verwilderd kijk ik rond door de metro. Helaas zie ik meer sombere gezichten. Al deze mensen moeten in de spiegel kijken als ze naar elkaar kijken. Ik weet dat het regent buiten en ik weet dat het economische crisis is, maar een beetje lachen moet toch nog wel gaan? Ergens halverwege de wagon zie ik –gelukkig- nog twee tieners naar elkaar lachen. Zij proeven de smaak van intens geluk, de liefde en elkaars speeksel. Mijn ogen rusten even op het stel. Niet dat ik dat kleffe gedoe nu zo fijn vind, maar het is beter dan het aanschouwen van de rest van de mensen in de metro. En dan voel ik twee ogen branden. Ik voel me bekeken, maar weet nog niet direct door wie. Dan realiseer ik mij dat het het meisje tegenover me moet zijn. Ik kijk haar terug aan, zij zet een bescheiden glimlach op. Alsof mensen inderdaad elkaars gedrag spiegelen, glimlach ik bescheiden terug. Ze vraagt, in het Portugees, “Waar keek je naar?”. Ik versta haar niet (maar gelukkig zit ook Ivo Niehe in de wagon, en die kan ’t met z’n talenknobbel zo voor me vertalen. Althans, dat is het verhaal dat ik vertel zodat ik niet hoef te vertellen dat ik ’t pas na een derde keer herhalen verstaan heb), ik glimlach iets uitbundiger terug. Haar glimlach wordt ook groter. Mensen zijn echt spiegels van elkaar! Dan stopt de metro en het meisje staat op om uit te stappen. Ik voel me verslagen: ik heb niets teruggezegd! Ik zie haar nog net op gaan in de menigte op het perron en besef me dan dat ze een keurige blazer aan heeft met daaronder… blauwe kaplaarzen! Een niet alledaagse verschijnen. Wie ben jij?
De rest van de dag ben ik eigenlijk heel vrolijk. Niet per se omdat er iemand naar me lachte in de metro, maar in het algemeen. Ik spring een keer extra in een plas. Mijn hele broek nat, mijn sokken door- en doorweekt. De mevrouw die toevallig langs me loopt boos: ook haar broek is door mijn sprong doorweekt. Opgewekt zeg ik ‘de nada,’ terwijl de vrouw verder loopt zonder mij ook nog maar een blik waardig te gunnen. Aan de overkant zie ik een groepje jongens, ze roepen iets naar me wat ik niet versta en steken hun duim op. Ik heb in ieder geval iemand vermaakt vandaag. Of ze lachen me uit voor mijn vrolijke stommiteit. Ik moet mijn best doen niet te gaan huppelen.
Waar komt de vrolijkheid vandaan? Want hoe anders was het vorige week? Een sterke drang om het eerste vliegtuig terug naar Nederland te pakken zonder daarvoor echt een duidelijke reden te hebben. Neerslachtigheid en een behoefte aan een knuffel. Ziek van al de regen. Verdrietig om wat er vorig jaar is gebeurd en er hier niemand is om het daar over te hebben. Omringt door vrienden die over twee maanden weer weggaan, terwijl ik ‘achterblijf’. De angst om te binden met deze mensen speelt ook een beetje mee, al had ik niemand liever willen ontmoeten dan hen. Ik voelde mij alleen in Porto, terwijl ik mij zo helemaal niet hoef te voelen nu ook mijn Portugese vriendenkring groter begint te worden. Soms wordt je toch nog redelijk tussen twee werelden in geslingerd: dat je even niet meer weet waar je dan eigenlijk precies thuis hoort. Maar opgeven is geen optie, dus dat doe ik dan ook niet. In de herfst is Porto tenslotte bijna zoals thuis: slecht weer en koud. Alleen het verschil? Hier vallen de blaadjes niet van de bomen, of nog niet.
Ik heb besloten mijzelf op te rapen, voor de zoveelste keer sinds ik hier ben -ik raak er aan gewend- en denk terug aan die dag op het Portugese platteland. Wat heb ik daar genoten van de rust. Als ik die op het platteland kan vinden, kan dat toch ook in de stad? Porto in de herfst: daar wil je toch gewoon zijn? Er zal een dag komen dat de ziel explodeert in je handen. Die explosie brengt geluk. Maar voor mij was de explosie op het moment dat jou ogen kruisten met de mijne in de metro. De enige andere in de stad die vrolijk leek. Ik hoop dat je ook in de plassen hebt gestampt. Waarvoor had je anders die blauwe laarzen aan?
Há gente nas ruas que adormece
Que se esquece enquanto a noite vem
É gente que aprendeu que nada urge
Nada surge
Porque os dias são viagens de ninguém
De rest van de dag ben ik eigenlijk heel vrolijk. Niet per se omdat er iemand naar me lachte in de metro, maar in het algemeen. Ik spring een keer extra in een plas. Mijn hele broek nat, mijn sokken door- en doorweekt. De mevrouw die toevallig langs me loopt boos: ook haar broek is door mijn sprong doorweekt. Opgewekt zeg ik ‘de nada,’ terwijl de vrouw verder loopt zonder mij ook nog maar een blik waardig te gunnen. Aan de overkant zie ik een groepje jongens, ze roepen iets naar me wat ik niet versta en steken hun duim op. Ik heb in ieder geval iemand vermaakt vandaag. Of ze lachen me uit voor mijn vrolijke stommiteit. Ik moet mijn best doen niet te gaan huppelen.
Waar komt de vrolijkheid vandaan? Want hoe anders was het vorige week? Een sterke drang om het eerste vliegtuig terug naar Nederland te pakken zonder daarvoor echt een duidelijke reden te hebben. Neerslachtigheid en een behoefte aan een knuffel. Ziek van al de regen. Verdrietig om wat er vorig jaar is gebeurd en er hier niemand is om het daar over te hebben. Omringt door vrienden die over twee maanden weer weggaan, terwijl ik ‘achterblijf’. De angst om te binden met deze mensen speelt ook een beetje mee, al had ik niemand liever willen ontmoeten dan hen. Ik voelde mij alleen in Porto, terwijl ik mij zo helemaal niet hoef te voelen nu ook mijn Portugese vriendenkring groter begint te worden. Soms wordt je toch nog redelijk tussen twee werelden in geslingerd: dat je even niet meer weet waar je dan eigenlijk precies thuis hoort. Maar opgeven is geen optie, dus dat doe ik dan ook niet. In de herfst is Porto tenslotte bijna zoals thuis: slecht weer en koud. Alleen het verschil? Hier vallen de blaadjes niet van de bomen, of nog niet.
Ik heb besloten mijzelf op te rapen, voor de zoveelste keer sinds ik hier ben -ik raak er aan gewend- en denk terug aan die dag op het Portugese platteland. Wat heb ik daar genoten van de rust. Als ik die op het platteland kan vinden, kan dat toch ook in de stad? Porto in de herfst: daar wil je toch gewoon zijn? Er zal een dag komen dat de ziel explodeert in je handen. Die explosie brengt geluk. Maar voor mij was de explosie op het moment dat jou ogen kruisten met de mijne in de metro. De enige andere in de stad die vrolijk leek. Ik hoop dat je ook in de plassen hebt gestampt. Waarvoor had je anders die blauwe laarzen aan?
Há gente nas ruas que adormece
Que se esquece enquanto a noite vem
É gente que aprendeu que nada urge
Nada surge
Porque os dias são viagens de ninguém
-
24 Oktober 2013 - 00:31
Renate:
Hoi Bart!
wat mooi geschreven zeg! als je een luisterend oor nodig hebt, kunnen we altijd skypen hoor! En probeer inderdaad meer af te spreken met die nieuwe vrienden, ook al gaan ze dadelijk weer weg. En vraag gewoon een keer een knuffel van een meisje/gewoon een vriend (dat doe je manipulatief door te zeggen dat je je soms alleen voelt en wat traantjes creeren ;) !
Ik denk ook dat zo'n buitenlandstudie altijd een transitieperiode van je vergt en dat je je over een tijdje ook beter in je vel zal zitten :)
-
24 Oktober 2013 - 09:28
Nelleke:
Prachtig geschreven Bart, wat ben jij een mooie verteller ! Ik voel met je mee. -
24 Oktober 2013 - 14:53
Tabitha:
Mooi verhaal, Bart! Het was net "Hartstocht in de trein" ;) -
28 Oktober 2013 - 12:46
Opa En Oma:
Hoi Bart ik was het bijna vergeten om terug te schrijven We zijn ook -
28 Oktober 2013 - 12:51
Opa En Oma:
er ging iets verkeert We zijn ook zo druk in en om het huis. -
10 November 2013 - 09:55
K.j.c.vanbeek@online.nl:
Hoi Bart de vorige twee keer ging het mis.Ik zal opnieuw
een poging wagen.Je verslag gelezen het was weer goed
Het is een goed verhaal voor het slapengaan heel goed.
Maar wat bedoel je met het anderen.Ik zeg het maar heel
eerlijk ik ken geen engels meschien wil je mijn dat nog
eens uit leggen.Veder weer het allerbeste het ga je goed.
En pas goed opjezelf.
Groetjes Oma enOpa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
