December in Porto

Het is vijf uur ’s avonds. Je kunt al geen hand voor ogen meer zien als je buiten de stad bent. In de drukste winkelstraat daarentegen lijkt een lichtexplosie te hebben plaatsgevonden. De straatverlichting gloeit in geel en rood, achter de winkelruiten schijnen de lampjes in de kunstkerstbomen in volle glorie. Het hertje achter het raam maakt een winterse indruk. De mevrouw voor mij ook: bepakt in een dikke winterjas, sjaal, handschoenen en een enorme muts over haar oren. De winter en daarmee ook het kerstseizoen is aangebroken. Voor een gewone winkelstraat in Amsterdam moge dit geen uitzondering zijn. Bijna verlangend hoop ik op sneeuw, dat zou dit plaatje compleet maken. Maar ik weet: de enige sneeuw die hier gaat vallen is van kunststof.

De winkelstraat die ik beschreef is namelijk helemaal niet in Amsterdam, maar in Porto. Ook op het Iberische schiereiland, misschien zelfs vooral, heeft Kerst een hoge symbolische waarden. Kerst vier je met je familie thuis, waar de nodige cadeautjes niet mogen ontbreken. Tijdens de kerstviering is er even geen crisis in Portugal. Niet in het gevoel, en als ik de etalages mag geloven ook niet in de portemonnee. De straatverkopers met gepofte kastanjes mogen ook niet klagen.

Voor mij als noordeling is het raar om de mensen hier al met handschoenen te zien lopen. Zo koud is het toch nog niet? Daarin vergist de noordeling zich toch betrekkelijk. Het mag dan misschien overdag 12 tot 15 graden zijn, ’s nachts is het hier ook rond het vriespunt. In Nederland denken we dat het in Zuid-Europa lekker warm is, het hele jaar door. Wie dat denkt, komt op een winters citytripje naar Porto bedrogen uit. Ik heb zelf de handschoenen nog niet direct nodig, maar ik ga ze wel een dezer dagen kopen!

In een vlaag van verstandsverbijstering besluit ik dat het een goed idee is om mijn eigen inkopen te gaan doen. Nieuwe truien, pak, schoenen, handschoenen, voorbarige kerstcadeautjes. Kerstcadeautjes vooral voor mezelf. Ik weet niet wat ik dacht, maar het was misschien wel de grootste fout van december. Zelden heb ik het in de winkels zo druk gezien. Het is een vrijdag, dat kan de reden zijn. Maar dat ik in de rij moest staan bij de kookboeken in de FNAC, dat vond ik toch een beetje guitig. En waarom liggen er opeens zoveel boeken over desserts?

Na een geslaagde shopsessie met de nodige moordneigingen jegens opdringerige Portugese jongens en meisjes die voordringen kennelijk als iets heel normaals zien, liet ik mij met tassen vol en een lege portemonnee neerploffen in een cafétje. Niet alleen was ik geslaagd in het kopen van kleding en cadeautjes voor mijzelf, maar ook een aantal presentjes voor mijn vrienden die hier op Erasmus zijn. Opeens overviel mij een huilbui. Het besef dat deze mensen, die voor zes maanden de belangrijkste mensen in mijn leven zijn geweest, in januari alweer terug gaan naar hun thuislanden, doet mij zeer. Ook dit is de realiteit van in het buitenland wonen: telkens nieuwe mensen om je heen. De cadeautjes hebben een extra waarde gekregen.

Kerst is altijd een bijzondere tijd, vanuit elk culturele oogpunt. Zelfs als je geen Kerst viert, voel je wel een bepaalde nostalgie met de periode. Voor mij is het een periode van reflectie en het vaststellen van nieuwe leerdoelen voor het volgende jaar. Ik mis mijn eerste Kerst en Oud & Nieuw in Portugal omdat ik graag thuis ben om dit met familie en vrienden te vieren. In Portugal zal het tenslotte een eenzame Kerst worden, maar ik ben dankbaar voor alles wat ik hier het afgelopen jaar heb mee mogen maken. In het nieuwe jaar deel ik graag mijn nieuwe avonturen met jullie. Goede feestdagen en een –hoe cliché- ook gelukkig 2014!



Ik draag deze waarbenjij.nu blog graag op aan een aantal mensen die van de meest liefdevolle betekenis zijn geweest en het medemogelijk hebben gemaakt dat ik dit avontuur heb aan kunnen gaan en heb weten de doorstaan. Het is je goede recht om je aangesproken te voelen!