A segunda semana
Blijf op de hoogte en volg Bart
14 Februari 2013 | Portugal, Porto
"Vivo sempre no presente. O futuro, não o conheço. O passado, já o não tenho." (Ik leef altijd in het heden. De toekomst ken ik niet. Het verleden heb ik niet langer).
Het is een quote van Fernando Pessoa die me al de hele week dwars zit. Vandaag leef ik in het heden, morgen ook, maar gisteren is er niet meer. Gisteren is slechts een verbeelding van een herinnering. Gisteren, daarmee bedoel ik niet gisteren, maar twee weken geleden. Al is het pas twee weken terug, het voelt al eeuwen terug dat ik mijn veilige leventje in Nederland op gaf. De eerste week ging soepel en snel voorbij. De twee week niet; de tijd gaat nu tergend langzaam. Het is een week waarin ik mijzelf ben tegengekomen, mezelf weer heb leren kennen en eindeloos gewandeld heb door de stad in de stromende regen.
Het begon allemaal op maandag. Een lange avond college tot 23:00. In mijn eentje, want de andere studenten besloten dat carnaval belangrijker was. Ik kwam in het huis aan en kreeg de vraag of ik mee wilde naar een ESN Party. Eigenlijk wilde ik niet, maar onder groepsdruk ben ik bezweken en besloot toch mee te gaan. Dat was allemaal nog wel prima en gezellig. Gaandeweg de avond voelde ik mij toch steeds slechter worden, maar aangezien we met een groep waren en het ver buiten het centrum was, durfde ik het niet aan om alleen terug te gaan en wilde de anderen ook niet dwingen met mij mee te gaan. Dan gebeurt het; op de dansvloer voel ik me benen niet meer en alles om me heen wordt wazig. Nog niet eerder had ik ervaren om niets meer te kunnen zien, dus ik werd van binnen helemaal gek. Mijn eigen grenzen, die ik in Nederland zo goed kende, heb ik in Porto overschreden. Ik ben naar huis gebracht door een huisgenoot die eigenlijk ook naar huis wilde. Mijn god, wat voelde ik me in eerste instantie schuldig.
De dinsdag erna probeerde ik te overdenken wat er de avond ervoor gebeurd was. Er over praten lukte me niet. Wel had ik het besluit genomen nooit meer door de weeks niet meer mee uit te gaan, wat mijn feestende huisgenoten maar raar vonden in eerste instantie. Ik moest ze toch maar uitleggen dat ik een spierziekte heb en al deze zaken niet trek na een zware dag. Ze zeiden dat ze het begrepen, maar ergens twijfel ik daar nog aan. Verder heb ik de dinsdag gewandeld en in cafeetjes gezeten met een boek. Reflectie en ontspanning waren mijn sleutelbegrippen die dag. Wandelen in de regen. Ik ben gaan lopen en zag toen wederom de schoonheid van het neervallende water.
Ik ben op het punt beland dat ik mijn oude leventje een beetje mis. Maar zoals Laurie mij al vertelde; zijn dit de zwaarste weken en moet ik juist nu doorbijten. Dat ga ik dan ook doen en dit weekend even lekker helemaal niets anders dan lezen en wandelen. Tijd om de rust terug in mijzelf te vinden. Nu ben ik lunchen in de zon, want het is 17 graden. Geniet van de winterdienstregeling van NS, de gladheid, de kou en de sneeuw: dat ik dat moet missen is toch een grote straf :). Chau!
Het is een quote van Fernando Pessoa die me al de hele week dwars zit. Vandaag leef ik in het heden, morgen ook, maar gisteren is er niet meer. Gisteren is slechts een verbeelding van een herinnering. Gisteren, daarmee bedoel ik niet gisteren, maar twee weken geleden. Al is het pas twee weken terug, het voelt al eeuwen terug dat ik mijn veilige leventje in Nederland op gaf. De eerste week ging soepel en snel voorbij. De twee week niet; de tijd gaat nu tergend langzaam. Het is een week waarin ik mijzelf ben tegengekomen, mezelf weer heb leren kennen en eindeloos gewandeld heb door de stad in de stromende regen.
Het begon allemaal op maandag. Een lange avond college tot 23:00. In mijn eentje, want de andere studenten besloten dat carnaval belangrijker was. Ik kwam in het huis aan en kreeg de vraag of ik mee wilde naar een ESN Party. Eigenlijk wilde ik niet, maar onder groepsdruk ben ik bezweken en besloot toch mee te gaan. Dat was allemaal nog wel prima en gezellig. Gaandeweg de avond voelde ik mij toch steeds slechter worden, maar aangezien we met een groep waren en het ver buiten het centrum was, durfde ik het niet aan om alleen terug te gaan en wilde de anderen ook niet dwingen met mij mee te gaan. Dan gebeurt het; op de dansvloer voel ik me benen niet meer en alles om me heen wordt wazig. Nog niet eerder had ik ervaren om niets meer te kunnen zien, dus ik werd van binnen helemaal gek. Mijn eigen grenzen, die ik in Nederland zo goed kende, heb ik in Porto overschreden. Ik ben naar huis gebracht door een huisgenoot die eigenlijk ook naar huis wilde. Mijn god, wat voelde ik me in eerste instantie schuldig.
De dinsdag erna probeerde ik te overdenken wat er de avond ervoor gebeurd was. Er over praten lukte me niet. Wel had ik het besluit genomen nooit meer door de weeks niet meer mee uit te gaan, wat mijn feestende huisgenoten maar raar vonden in eerste instantie. Ik moest ze toch maar uitleggen dat ik een spierziekte heb en al deze zaken niet trek na een zware dag. Ze zeiden dat ze het begrepen, maar ergens twijfel ik daar nog aan. Verder heb ik de dinsdag gewandeld en in cafeetjes gezeten met een boek. Reflectie en ontspanning waren mijn sleutelbegrippen die dag. Wandelen in de regen. Ik ben gaan lopen en zag toen wederom de schoonheid van het neervallende water.
Ik ben op het punt beland dat ik mijn oude leventje een beetje mis. Maar zoals Laurie mij al vertelde; zijn dit de zwaarste weken en moet ik juist nu doorbijten. Dat ga ik dan ook doen en dit weekend even lekker helemaal niets anders dan lezen en wandelen. Tijd om de rust terug in mijzelf te vinden. Nu ben ik lunchen in de zon, want het is 17 graden. Geniet van de winterdienstregeling van NS, de gladheid, de kou en de sneeuw: dat ik dat moet missen is toch een grote straf :). Chau!
-
14 Februari 2013 - 14:59
Laurie:
Komt goed Bart!! -
14 Februari 2013 - 18:07
Zamarah:
Het komt zeker goed Bart. Gun het even de tijd en probeer de rust in jezelf een beetje terug te vinden. Het is ook een hele omschakeling.
-
15 Februari 2013 - 08:12
Hen En Lydia:
Ja Bart je constatering dat je na de eerste week een terug val krijgt is een normaal iets. Je hebt je gehele in een veilige omgeving gewoond met altijd wel iemand die je met raad en daad kon helpen, adviseren die is er nu even niet. Natuurlijk is er Skype etc, maar dat is toch anders als even bij je pa of ma, je buurman aanbellen en te vragen om een kopje suiker of een kopje goed advies.
Nu sta op je eigen beentje, nieuwe mensen de taal je moet een nieuw team om je heen gaan vormen, een andere cultuur etc. Toch zal je zien dat na een aantal maanden je plek zult vinden in dat nieuwe team.
Zie dat je al een uitlaat klep hebt gevonden, lopen in de regen, alleen jammer dat het daar niet al te veel regent :-), man dan vindt je weer iets anders.
Toen ik nog voer heb ik veel van die momenten gekend, maar je komt er in de regel steeds sterker uit en de delta's worden steeds groeter.
Ook zal je dit steeds meemaken als je terug komt vanuit NL.
Het heet ook wel volwassen worden.
Kerel schouders er onder en luister naar je lijf, maar neem soms ook risico's.
Groet,
Henk en Lydia.
-
15 Februari 2013 - 09:16
Nicole Raats:
Hey Bart,
In de 3,5 jaar Fysio "martelings" therapie heb je heel wat grenzen overwonnen, deze ook!
Groet Nicole -
16 Februari 2013 - 22:31
Sasja:
Komt wel goed :) Dit is ook een van de redenen waarom je ook gegaan bent. ;) Laat het gewoon maar even allemaal bezinken en dan kom je er vanzelf wel uit. -
18 Februari 2013 - 09:43
Opa En Oma:
Hoi Bart.
Ja dat is een hele goede spreuk. Wat het feestje betreft weet ik alles van
ook ik ben mezelf een keer tegen gekomen.Dus jij heb gewandeld in de
stromende regen om tot bezinning te komen.Je hoeft je niet schuldig
te voelen hoor want het over komt je gewoon.Maar ik zeg je wel
let goed op je zelf en luister goed naar je lichaam en naar de stem
van je hart.Het ga je goed.
Groetjes Opa en Oma -
19 Februari 2013 - 10:53
Johan Stein:
Hoi Bart
Wat een boeiend verslag, wat ben je jezelf al tegengekomen!
Blijf dicht bij jezelf, we leven hier met je mee en zijn trots op je.
Ook een beetje jaloers op het mooie weer, waardoor je je ook weer beter zult voelen.
Groetjes Johan en Nies
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
