Buenos Aires

Ik loop al door de stad heen alsof de miljoenenstad mijn eigen stad is. Wat is het fijn om hier te zijn. Afgelopen dinsdag zat ik toch een tikkeltje nerveus in de auto van het vliegveld naar de binnenstad. Ik was daar echt! In de stad waar ik al jaren zo graag naar toe wilde. Het was onwerkelijk. Niet dat ik daar nu zo nerveus voor was. Nee, dat kwam meer door de rijstijl van de Argentijn aan het stuur. Ik zou toch niet de eerste 30 minuten van mijn avontuur al sterven toch? Debielen in het verkeer! Zo erg had ik het in Zuid-Europa of Marokko nog niet meegemaakt. Ik weet zeker: ik ga nooit naar India. We naderen de stad en langzaam wordt de omvang van de chaos mij duidelijk. Auto's, bussen, louche vrachtwagentjes, motoren en zelfs een paar dare-devils op een fietsje waar de gemiddelde Amsterdamse junk jaloers op zal zijn die niet te kunnen verkopen voor een fles slecht Aldi-bier. Dat merkten we later ook bij het oversteken. Eerst maar met de bevolking mee doen, dan zelfstandig oversteken. Je kiest, zeker de eerste keren als je het systeem nog niet snapt, bewust voor de dood. Maar hee, aanpassen en gaan!
Na vijf dagen gaat het oversteken best goed en snel. Het sterfgeval is substantieel afgenomen en het is zelfs leuk geworden. Je baant je een weg door de stad. Duikt de metro in, op weg naar de verschillende wijkjes. Ronddwalen door Palermo, verbazen in San Telmo en dan toeristisch door naar La Boca waar elke toerist, ook ik, er vrijwillig voor kiest om genadeloos opgelicht te worden door de locals aldaar. In La Boca proef je Latijns-Amerika pur sang, terwijl Buenos Aires zelf vrij Parijs of Madrid aanvoelt.
Wie denkt dat Buenos Aires goedkoop is, vergist zich hartelijk. De peso is bijna gelijk aan de euro. De onwetende toerist in mij betaalde ook nog de toeristentaks bij de cafés en restaurants. Het geld gaat sneller dan zou moeten. Maar daar heb je een diverse keuken voor terug en met goede koffie! Gelukkig hebben ze dat niet overgenomen van hun Spaanse overheersers, waar de koffie nog erger is dan thuis. Gisteren trouwens pas voor het eerst echt authentiek Argentijns gegeten... Waar we moesten betalen voor een tafel... Niemand die dat van te voren even zei. En nog steeds geen tango gezien! Ik schaam me diep. Hoog op het lijstje, dat zeker.
Mensen, ik heb hier een toptijd. Veel aandacht (al ben ik wel te blond voor de meeste Argentijnse dames en krijgt Spiek meer leuke blikken, maar die lieve sukkel heeft het allemaal niet door... Geef ze dan maar aan mij!) en ik kan mijn ogen uitkijken. Ja, ik weet het nu zeker. Latijnse vrouwen zijn de knapste. Nu nog even de slimste van het stel zoeken. Weet je, vooral om mam even te pesten, misschien blijf ik hier nog wel een tijdje hangen. Om de cultuur, het eten, de vrouwen, de tango, de stad. Ik ben er pas en mijn hart is nu al gestolen.